SECULO XX EN GALICIA

Despois do provincialismo, federalismo e rexionalismo do siglo XIX, surxiu a etapa da Solidaridade Galega, dende o ano 1907 ata a Primeira Guerra Mundial, có obxetivo de conseguir un frente electoral unido pra eliminar o caciquismo e conseguir unha representación galega (o que saldouse con un fracaso). Unha primera etapa, ata Primo de Rivera, é a marcada polas Irmandades da Fala, cunha preocupación fundamental pola defensa da lingua galega. Ao extenderse, va cuaxando de novo a idea política do galeguismo. Así, Vicente Risco e Otero Pedrayo traballaron no aspecto cultural e tiveron contraparte no aspecto político Porteira e Lois Peña Novo. o relevo constitullerono a chamada Xeración Nós, torno a revista do mesmo nome, acompañada de 1920 a Segunda República por unha preocupación pola creación dun galeguismo controlado e instrumental dende o poder político central. Na Segunda República había dous tendencias fundamentais: a correspondente a Organización Republicana Galega Autónoma (ORGA) e a contraparte no Partido Galeguista (PG). o PG xorde da unión de varias tendencias representadas nas figuras de Vicente Risco, Ramón Otero Pedrayo, Ramón Cabanillas, Ramón Suárez Picallo, Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, etc. No ano 1936 o PG, para lograr o estatuto pra Galicia, aliouse con o Frente Popular, e como resultado desa alianza sufriu unha escisión. Sen embargo, logrouse o Estatuto e Castelao presentouse as Cortes poco antes da Guerra Civil española.

MOVEMENTOS SOCIOPOLITICOS EN GALICIA

Avanzado O siglo XIX xurden en Galicia diversos movementos sociopolíticos: o carlismo que reivindica a defensa do desaparecido Reino de Galicia desde unha perspectiva tradicionalista e clerical: non consiguiu ser hegemónico debido a puxanza liberal de cidades como a Coruña. o provincialismo: defensa da identidade galega de corte liberal, reprimido tralo levantamento liberal contra Narváez en 1846 e os fusilamientos de Carral. o federalismo: movemento do democrático que redactó unha constitución pra un estado federado galaico, sen éxito debido ao caos da Primeira República Española e a crisis do republicanismo posterior. o rexionalismo: obra do economista Alfredo Brañas que se centra nunha defensa do autogoberno de claro perfil conservador. Teñe unha vertente liberal avanzada en pensadores como Manuel Murguía. o agrarismo: movemiento de masas campesiñas enfrentadas ao foro e a sistemas tributarios disfuncionais na realidade rural galega. Dende o punto de vista literario, o Rexurdimento protagonizado por Rosalía de Castro, Curros Enríquez o Eduardo Pondal supón o renacimento da cultura en lingua galega.

O SECULO XIX EN GALICIA

En 1833 Galicia perdeu su representatividade como unidade administrativa e desapareceu a xunta do Reino de Galicia. Es aquí onde nacen as actuais catro provincias galegas que estructuran o territorio baixo administración do goberno central.Encuentrase neste siglo o primer surxemento dun movemento político que defendeu a Galicia por causa desta pérdida do poder. o pronunciamento de Miguel Solís levantou en armas a unha parte do exército en contra do réximen autoritario de Narváez. Foron derrotados na batalla de Cacheiras, o 23 de abril de 1846, e fusilados os supervivintes, coñocidos a partir de ahí como os Mártires pola Libertade o Mártires de Carral. o Rexurdimento supuxo unha tentativa culturalista da defensa da galleguidad posterior a esa tentativa política, o afianzamiento da conciencia da diferenciación cultural unido a un ideal político. Esto supuxo a recuperación da lengua galega como vehículo de expresión social e cultural. Desta época son escritores como Rosalía de Castro, Manuel Murguía, Manuel Leiras Pulpeiro o Eduardo Pondal, entre otros.

Concepcion arenal

Esta muller tivo unha valentía inmensa, que serias capaz de facer por defender os teus dereitos e as tuas libertades, esta muller defendeu o seu dereito a estudar, e a ter os mesmos dereitos que os homes entre capa e espada, demostrou que as mulleres poden facelo igual ou mellor que os homes en moitos aspectos, e que non serven so pra fregar, limpia la casa, o manter ao marido cando chegue de traballar, deronlle varios premios a súa escritura, e sacou ao fin a carreira de dereito facendose pasar por un home, casouse cun compañeiro de clase, este era o único que se decatou de que era unha muller, e escribiron varias obras xuntos, tamen hai que destacar a colaboración que tiña concepción cós presos, xa que os axudaba bastante, e escribiu varias obras deles, recibiu o título de visitadora de cárceles de mulleres, Morreu o 4 de febreiro de 1893 en Vigo, donde foi enterrada.o seu epitafio o lema que a acompañou durante toda a sua vida: A virtud, a unha vida, a ciencia. Sen embargo, sua frase mais celebre foi probablemente "Odia o delito e compadece ao delincuente", que resume a sua visión dos delincuentes como o producto dunha sociedade reprimida e represora.

rosalia de castro

Din que as plantas non falan, nin as fontes nin os paxaros, Nin a onda cos seus rumores, nin co seu brillo das estrelas, Eu digo, pero é certo, mentres eu pasar, Murmurio-me e exclamar: -Aquí está o soño tolo Coa eterna primavera de vida e os campos, E en breve, moi en breve, terá cabelo gris, E vai tremer, paralizado, xeadas cubrindo a herba. -Hai cabelos brancos na cabeza, non hai xeo nos prados, Pero eu sigo soñando, somnámbulo, pobre incurable, Coa eterna primavera da vida que vai E o frescor perenne dos campos e das almas, Aínda que algúns murchar e mentres scorch outros. Astros e fontes e flores, non malignos dos meus soños, Sen eles, como é que te admiro e como vivir sen eles? Realmente que é a poesia, eu creo que a poesia e unha manifestacion de sentimentos que te pasan pola mente, rosalía foi unha muller que tivo que emigrar de galicia, e que sempre sofreu por non poder estar na súa terra, sempre os seus versos falando da sua añoranza da terra verde, e dos nosos campos da vella galicia, da marxinación do galego, que estaba a morre, a aínda hoxe segue morrendo, porque unha lingua cando non se usa es coma se estivesemos a punto de matala, grazas a esta muller coma moito outros podemos seguir falando hoxe en día o galego.

Miña avoa

Naceu no ano 1926 en guitiriz, provincia de lugo, viviu nunha aldea chamada roca, ao lado de guitiriz. viviu con 6 irmás e un irmán, agora mesmo so lle queda viva unha, que é mais pequena que ela, estos 8 irmas foron de pais diferentes, a misma muller pero distinto home, sua nai morreulle aos 99 anos no ano 1989, quedandolle 3 meses pa cumprir os 100, con dezasete anos viño pra ferrol, por motivos laborais, un señor daballe oficio nunha casa para traballar de sirventa, traballou nesta casa dende os 17 ata os 26, con 19 coñoceu ao meu avo, e aos meses de coñecelo, foi o primer e único home con o que mantivo relacións sexuais, con 26 anos deixou de traballar e se foi a vivir con el, casaronse e viviron xuntos, aos 27 anos tivo o único fillo que tiña. Os políticos que mais gustanlle son fraga porque era de villalba e coma vivia cerca do seu pobo xa a tiña mais que gañada, tamen di que gustaballe franco,porque di que nos tempos do caudillo viviase con moita tranquilidade, hai que destacar que miña avoa nunca foi a escola, sabe leer e escirbir de casualidade, logo dos 27 ata os 66 tivo unha vida de casada sen destacar nada importante, unha vida de ama de casa, coidando ao seu marido e ao seu fillo. O 20 de enero de 1992 quedase viuda e cambiase de casa e vai vivir soa a unha casa preto da do seu fillo, ten dous netos, o primeiro naceu no ano 1980 eo segundo no ano 1993.Na súa espalda ten algunha que outra ferida de guerra, operarona por primeira vez no ano 1974 da vesícula, tamén de cataratas dos dous ollos, o esquerdo no ano 2002 e o dereito no ano 2009, a última operación foi no ano 2012, fai menos dun mes na vea aorta, desta misma vea foi do que morreu o seu fillo, o 13 de agosto de 2011, dende o 14 de agosto estoi vivindo con ela, e agora mesmo esta loitando entre a vida e a morte, xa que ten unha idade considerable.

Entrevista 2!

Making off!

A ilustracción e Martin sarmiento

En canto ao último período citado, constitue un lugar común atribuir as Luces do Setecentos puntos de vista abstractos e universais, incompatibles coa preocupación polas realidades locais. Esto constitue unha deformación caricaturesca. no que respecta as linguas, en boa parte da Europa ilustrada, floreceu o interés polas falas non cultivadas é se poñen os cimentos prá a futura dialectoloxía.Neste caso, Galicia non só, non e unha excepción, se non que constitue un exemplo punteiro, sobre todo grazas a obra de Martín Sarmiento. O fraile sabio comenzoú a preguntarse polo seu idioma infantíl ao principio impulsado por motivacións eruditas; pero os seus estudios sobre o galego, as reflexións lingüísticas que desarrollou e as propostas que tivo o atrevimento do bosquexar (aunque non de publicar en vida) significaron unha primeira chamada de atención e sentaron as bases prá  emerxencia  dunha nova consciencia lingüística, que só comenzaría a espreitar case un século despois da súa morte. Non por casualidade, a nova visión do idioma galego que desperta con Martín Sarmiento coincide cós primeros pasos dun proceso que só se encaminaría coa decisión no século XIX.

A influencia da igrexia

No século  XVI se produciú otra novedade que terá consecuencias, a  reforma relixiosa é a  subsecuente Contrarreforma. Galicia, como o resto de España, permaneceú fiel a  ortodoxía católica e romana, o que tivo un efecto sociolingüístico. Roma impulsou unha política lingüística oposta a vulgarización dos textos e dos ritos que defendia os protestantes, e isto obstaculizou en certa medida a expansión das  linguas do estado  ascendentes como o castelán. Por casualidade, a primeira traducción completa da Biblia a este idioma que circulou legalmente en España  imprentouse  ata finais do século  XVIII. Esto facilitou, pola vía indirecta, o mantemento dos idiomas vernáculos (esto e, sólo falados) coma o galego.

 o galego perdeú a oportunidade de difundirse a través dun medio de comunicación poderosisimo como é a  imprenta. Mentras que en dominios lingüísticos en que se impulsou a Reforma, coma o alemán, a variedade adoptada nos textos sacros, nos ritos e na predicación barreu có seu prestíxio otras variedades cultas con diferentes bases dialectais, noutras áreas nas que se mantuvo a hexemonía católica, como Italia, as falas locais retiveron toda a súa vitalidade frente a o idioma común. En definitiva, o galego resistiu coma lingua falada polo conxunto dó pobo, pero seguiú perdendo oportunidades históricas prá actualizarse e avanzar: Renacemento e Humanismo, nos séculos XV e XVI; Ilustración e Racionalismo, no século XVIII.

O problema da imprenta

Xa sabemos que nos séculos dezaseis, dezasete e dezaoito, o galego non pasaba por un bo momento, xa que se chamaba a estos tres séculos, coma os séculos oscuros. Se chaman séculos oscuros por contrastar negativamente coas étapas anteriores e posteriores, caracterízasen pola ausencia casi total da lingua galega nós usos formais e ná súa escritura.
A aparición da imprenta supuxo prá o galego perder a oportunidade de poder difundirse a través dun medio de comunicación poderosísimo. A Igrexa é o Estado, preocupados por darlle forma a unha nación emergente, escolleron o castelán coma lingua habitual dos documentos, procesos e oficios. Destacaremos tamén neste período a sensibilidade dun personaxe excepcional coma  Martín Sarmiento.

o galego resistiú como lingua falada  polo conxunto de pobo, pero seguió perdendo oportunidades históricas pra actualizarse e medrar.

A copia impresa, comparado coa lenta, limitadísima e costosa reproducción dos escritos a través do traslado a man, non soamente  supuxo unha revolución no  que respecta a  capacidade de difusión das linguas ascendentes da Europa do seiscientos cá  partir de entón rivalizaban abertamente có latín, se non  que impuxo unha inédita disciplina ortográfica e lingüística a idiomas ata  entón carentes non soamente  de codificación, se non  incluso dunha  mínima fixación. Nas seguintes entradas que me faltan de este tema falarei dos problemas da nosa lingua pola culpa da igrexia  é tamen falarei de Martín sarmiento.

Sistemas de tortura na inquisición.

Agora os falarei dos diferentes tipos de sistemas que existian de tortura, na inquisición.
O primeiro do que os falarei e do "sistema do potro": e un instrumento de tortura no que a victima atada de pés e máns con unhas cordas ou cintas de cuero, a os dous extremos deste aparato, era estirada lentamente producindolle a luxación de todas as súas articulacións: xeonllos, meniscos, hombros e cadeiras.
O segundo sistema e "o castigo da auga"  co obliga a tragar auga en demasía, aproximadamente dez litros, axudandose o torturador dun embudo e impedialle respirar, producindose na maioria dos casos unha explosión do higado ou do estomago.
O terceiro sistema e "a garrucha" cordel atado a unha polea que alzaba a un prisioneiro dende os brazos, atados a su espalda, levando un forte peso nos pes.
Tamen ai que falar do "braseiro en chamas" que se acercaba aos pes do reo para que tivera ynha primeira impresión do que sería su morte na hogueira si non confesaba os seus pecados.
Otro metodo era "a cuna de xudas"  que consistía en atar a victima das muñecas e elevarla , para logo deixarla caer sobre unha pirámide moi puntiaguda, para que con o seu propio peso se clabase no ano, escroto o vaxina.
A "roda" era  mais utilizado en francia e en paises xermanos,o reo estaba desnudo a roda atado de pes mans e cuello, mientras que o torturador lle rompia pouco a poucoos osos dos seus membros, que era o obxectivo desta tortura, poidendo aderezarla con ferros candentes, e algunhas outras cosas que lles pasaran por a imaxinación, tamén era habitual colocar un menbro da victima, o todo o corpo, entre os radios da roda e facerla xirar, quebrantandolles os osos.

o "método da toca" su nome procede dun dos elementos necesarios para esta tortura, la toca,que era unha tela branca de lino ou seda con a que se facían en aquella época as tocas ou pañuelos que cubrían a cabeza das mulleres. esta toca se introducía na boca da víctima, intentando que incluso chegara hasta a tráquea e posteriormente se vertía auga sobre a a toca, que ao empaparse, provocaba no reo unha sensación de afogo e innumerables arcadas.

A santa inquisición

Eu son Fernando o católico, rei de españa e a miña muller se chama Isabel raiña de españa, e quérovos falar de  cousas que vivín nestes tempos, da primeira cousa que os vou falar é da santa inquisición.
Este tratado promulgouse grazas a meu  amigo o papa Sixto IV,  xa que foi o que  me deu permiso, fixemos unha corte que estaba composta con un tribunal mixto, integrado por varios eclesiásticos, eran expertos coñecedores do dogma e moral dos católicos, do estado e da igrexia que se ocupaba  de xuzgar os delitos relacioados coa fe e as  boas costumbres, o principal propósito da corte era vixilar a sinceridade das conversacións de judios e musulmáns, o primer inquisidor general foi o célebre Fray tomás de torquemada.
se pode dicir que os inquisidores foron os maiores torturadores de todos os tempos, existían dous tipos de edictos, o "edicto de fe" que obliga aos fieis, baixo pena de excomunión a denunciar aos herexes e cómplices, e logo tamén hai que nomear ao "edicto de gracia" que consta de que  o herexe en un prazo de trinta dias, podía confesar sua culpa sen que se lle aplicase a confiscación dos seus bens, a prisión perpetua nin a pena de morte.
Isto provocaba autoinculpaciones e tamen  numerosas delaciones, protexidas polo anonimato.
os autos de fe eran os cumplimentos das sentencias dictadas polo tribunal da santa inquisición que consistian  xeneralmente, en actos públicos aparatosos e solemnes, que se levaban a cabo nas prazas públicas, onde se celebraba unha misa e se lían os delitos do penitente e se lle comunicaba  a súa sentencia, a pesar das atrocidades que cometeu  o tribunal da santa inquisición, a inquisición era algo desexado e apoiado polo pobo, que vian aos protestantes como traidores que estaban traballando pra os enemigos de españa.
O inquisidor torquemada estableceu en forma categórica  que os reos non deberían sangrar nin sufrir lesións, se buscou un sistema de tortura que buscaba dar dor sen deixar maiores heridas, na seguinte historia os contarei os distintos tipos de sistemas de tortura que facían nesas épocas, xa que nesta historia os falei da santa inquisición.

O final da miña historia.

Despois da morte da miña muller, non tiña mais ganas de vivir, xa que morrera o máis importante que tiña, eu tiña 33 anos, unha persona que chegara ata os 64 anos nesa época era alguén que vivera moi ben, toda a xente morría moi xoven se a comparasen a idade contemporanea,  pois despois da morte da miña muller eu quede so, non tiña a ninguén... Meus fillos se forán para que non se contaxiaran , e eu seguia coa  peste negra, estiven loitando 3 meses mais entre a vida e a morte contra ela, ata que un día encontrei a unha velliña que me axudou ela era meiga, curoume as feridas e cada día recuperábame a pasos axigantados, ata que se me foi por compreto a enfermidade, logrei por mala sorte ser uns dos poucos que se librara da peste negra, digo por mala sorte,  porque quedeime so...
E a soidade creo que e o peor que lle pode pasar a calquer ser humá tanto sexa no cincocentos antes de cristo ou no dos mil trece despois de cristo, eu me sentía o home mais desafortunado que houbera na faz da terra, pero saquei  forza do meu adentro,  e o primeiro que fixen foi intentar volver ao lado dos meus fillos buscalos, e cuidalos e facer a función de pai que tiña, os busquei dous anos enteiros, por todos os lugares cercanos, pero non os encontrei, a miña desesperación iba cada vez a mais, ata que puxen fin a miña vida.
Unha maña desperteime e non pensei en otra cousa que acabar co fin da miña existencia, non estaba moi ven visto xa que era obispo, pero cría na recarnación e se en esta vida no fun feliz, esperaba que o fose noutro lado así que non perdín mais o tempo e tireime a un alcantilado, sentin esa sensación de como voase uns segundos cheguei ao chan, e rematou a miña triste vida. Nese segundo pasaronme todas as imaxes da miña vida pola cabeza, non quedou ningunha sen que pasara, as ultimas imaxes que vin foron as da miña muller e a dos meus fillos.

o desenlace co meu amor

Despois de contarvos as miñas relacións coa  rapaza dá que me enamorei, agora vouvos falar do noso tráxico desenlace, despois de vivir fermosas aventuras de amor os dous, estabamos nunha mala época a nivel de enfermidades, chamábanlle a peste negra, era un virus que matou a un terzo da poboación mundial neses momentos, non salvaba nin  os ricos nin os pobres,  levouse a todo o que puido por diante, sen ter piedade de ninguén, porque cando veñe a morte por moito que queras facer, por desgraza non te salvas dela, a xente cá collía era moi dificil de salvala, ademáis que era moi fácil de contaxiarse, xa que se pasaba polo aire,  os indicios da peste negra eran unhas ronchiñas ná pel...
Pois si coma todos os imaxinades a miña monxa non iba a ser menos e contaxouse,  despois de loitar os dous xuntos contra a enfermidade,  non serviu de nada, ela pasoume  a peste negra e estivemos os dous enfermos,  eu arriesgueime por ela, e non pensei en nada... Solo pensei que non era ninguén, se non tiña o seu amor, eu que sempre me ria das historias de amor, al final quen me diria a min que me iba a enamorar daquela simple monxiña, a parte de ser a nai de dous fillos meus e ser os únicos que tiven, con os dous tomei a decisión de non querer que se contaxiaran, entón lle dixen a un abade amigo meu que os levara lonxe de alí, xa que tiñan toda a vida por diante, e corrían o riesgo de caer infectados a causa da miserable peste negra.
A mañá seguinte de que os meus fillos  se despediran de min e da sua nai, eu desperteime a causa da tos da miña muller, acerqueime a ela e vin que estaba as últimas, ela despediuse de min dicíndome que fun  o home ca fixera mais feliz na súa vida, sobre todo por ser o pai dos meus fillos, querote...
Acto seguido a muller mais importante da miña vida acabaría morrendo nos meus brazos.
Agora que os contei que lle pasou a miña muller, na seguinte historia os contarei o que me pasou a min.

O amor do obispo

Vou contarvos a miña historia de amor, eu vivía como xa vos contei nun palacio episcopal, vivia eu, a miña prole  e algunha que outra monxa, unha das ocupacións que tiñan as monxas no noso palacio era cuidarnos,  enamoreime a primeira vista dunha delas, era unha monxa  xoven rubia, cun corpo digno  dunha venus, os senos turxentes e o cu coma unha pedra de lavar a louza, ei de dicir que era unha muller sinceira, nunca se depilou tiña o tema como a cresta dun cabalo asturcón, pois ben voubos contar o meu torrido romance.
Un día coma outro calquera levanteime e funme a asear, no baño xa me esperaba esa muller digna de deus, metinme nunha improvisada bañeira e ela empezou a frotarme primeiro pasou a esponxa e as suas mans pola miña espalda e polo cu, despois pediume que me dera a volta, non o puiden evitar estaba empalmado coma un cabalo, ela sorprendeuse moitisimo, a pobre non sabía para donde mirar, empezou frotandome o pescozo baixou polos meus definidos pectorais, acto seguido as suas mans rozaronse co meu compacto torso e baixou do ombligo cara abaixo, empezou a rozar a esponxa co meu pubis, eu que notaba como o sangue se dilataba e  concentrabase na miña espada sarracena, ela ao ver que as venas se me saian  do corpo miroume a os ollos e sonrindo dixome:
-Vamos limpar a fondo
-Eu contesteille: que non era correcto.
-Ainda así xa sabedes que a carne e debil eu sucunbin os seus encantos.
- E  coma todos os imaxinades pasou o que tiña que pasar, tivemos 69 maneiras de pasalo ben, e o número tamén o practicamos.
-Non sei se me enamorei mais daquela rapaza polo que fixemos ou pola sua tenrura, eu creo que a sua maneira de lamer foi o que me acabou de namorar.

Neste segundo capitulo conteivos a miña historia de amor coa monxa, e vola presentei, a seguinte historia que  contareivos falará da nosa triste historia de amor que terá un final tráxico

O poder eclesiástico na idade medía

Eu un obispo que vivía na  idade medía, os vou contar como viviamos o poder eclesiástico na idade media,  eu vivía coma todos os obispos  nunha cidade xa que estaba prohibido que viveramos nun pobo, xa que donde viviamos nos proporcionaban un territorio vasto e unha escolta de cabaleiros, a nivel ecónomico eu non me podía queixar, coma ningunha persoa que vivía do poder eclesiástico, xa que tiñamos ao redor da igrexia unhas terras e os campesiños nos traballaban  nelas e sacábamos uns beneficios dos productos das terras e mais das ofrendas dos fieis, no meu palacio episcopal estaba moi a gusto xa que tiña un hospicio donde se aloxaban os visitantes, a morada do abad, a escola, a igrexa e detrás do convento tiña catro edificios ao redor dun patio, comprendía o dormitorio dos frailes, as celdas onde traballaban, el refectorio onde comían, os depósitos, o frutero a biblioteca e o patio que moitas veces estaba rodeado de galerías cubertas que se chamaban claustros.
Era sempre polo menos un pobo grande e  a veces unha cidade pequena, os frailes seguían a regla de san benito que determinaba o empleo de todalas horas do día, empezaban ao amencer a cantar os maitines, varias veces ó día volvían ó templo a traballar noutros oficios, e o resto do tempo  dedicabano ó cidadán que tiñán no campo, tiñán que obecelas ordes do abad, esta persona non vivía con eles no palacio episcopal.
Se cría que o que se daba a un palacio episcopal  se lle daba a deus ou a un santo, os fieis daban terras pola salvación da súa alma, o polo perdón dos seus pecados, o por ser enterrados no palacio episcopal.
Os obispos e os sacerdotes daban os sacramentos, dos que ninguén se atrevía a prescindir  por medo a quedar condenado,podían tamén negarlo e ter a entrada prohibida as igrexas, e a isto se lle chama excomulgar, o obispo o el  sacerdote con un cirio na man pronunciaban unha maldición.
A excomunión viño a ser un medo para defender as igrexias e as suas terras das intrusións dos seglares, cando un caballero  maltrataba, metía na cárcere a un sacerdote o a un fraile, cando entraba a saco nas terras  dun convento o apropiabase bens da igrexia, o obispo, o el abad o excomulgaba.
A excomunión servía tamén para obligar  os seglares a obedecer  as reglas da  igrexía, tamén   excomulgábase os herexes e  os que  apoiabannos.  excomulgábase  os señores que  casábanse contra as prohibicións dá Igresia. Estaba prohibido casarse cunha prima, aún en carto grado, ou con a madriña dun niño do cal fose padriño.
 Os señores poderosos non  sempre toman en conta a excomunión, xa que tiñan ao seu servizo capelláns que seguían dicindo misa para eles e dándolle os sacramentos.
Despois de contala  primeira historia de coma viviamos os monxes e os obispos e todo o poder eclesiástico na idade medía, a seguinte historia que conte vai a ser dunha muller que enamoreime dela e que digamos non tivemos un final feliz.

os suevos trala batalla do río órbigo.

Os suevos, trala batalla do río Órbigo: supervivencia e redefinición de alianzas
En efecto, tras a Batalla do Órbigo River, os visigodos deixaron un cliente seu, Agiulfo como gobernador do suevos, que tería obscurecido a entidade política e tería desaparecido da historia. Con todo, a insurrección contra Teodorico II Agiulfo, tomou esta a reconsiderar a súa decisión de poñer por diante dos caracteres Gallaecia que saen da área visigótica propia, eles poderían, contando con unha base de terra de grande porte, económico e humano, e non só rebeldes pero para cuestionar a posición do mesmo monarca Goth. Entón, decidiu atender ás demandas dos suevos de ter un rei entre a súa esquerda, se rebelaron, rebelouse como unha entidade política, fóra os visigodos, contra estes, que irían loitar xuntos como unha entidade política, evitando así calquera dux ou rebelde visigodo notable podería pór en dúbida a posición do monarca. Así, Teodorico II conxurouno a ameaza, senón para que Swabians ter un propio monarca é tamén evitar a fragmentación e disolución, e axudar a reconstruír a súa etnogênese, é dicir, para fortalecer a súa entidade política.
Logo dun curto período e confuso en que líderes e suevos como Franti Maldras, enfrontáronse pola hexemonía sobre o pobo e territorio, aparece a figura de Remismundo clarividente: Se Reckhiario había convertido ao catolicismo para conquistar hispánicos Romanos e consolidar a súa posición en España, agora convertido ao arianismo Remismundo decide congraciar-se con Eurico e permanecen a salvo de ataque do gótico, aparecendo como un aliado e un cliente, esperando, quizais, o momento de desafiar o penuinsular novo poder.
Bautismo de Clovis
A conversión de Clóvis ao catolicismo e impulsos expansivos á conta dos visigodos arianos, suevos dará a oportunidade que esperaban: a derrota nas mans dos francos, os visigodos na Batalla de Vouillé (506), ea súa fuga para a Hispania, será o aumento da poboación Gothic nese territorio, pero tamén debería aparecer no horizonte cun aliado poderoso que derrotou os visigodos. Por outra banda, a chegada de Justiniano ao trono imperial de Constantinopla, significou tamén unha esperanza para suevos ameazados: o desexo de expulsar os vándalos hórreos bizantina que é rico Norte de África, Italia os ostrogodos e os visigodos de España, reduciría a presión e os fixo socios interesantes.
Justiniano
Neste contexto, convértese en Galicia un dos período máis importante, San Martiño de Braga ou Dumio. Ademais das súas contribucións á actividade de cultura ou misioneiro, San Martín, axente quizais Bizantino, pode forxar unha alianza entre eles e os suevos, que a "conversión" ao catolicismo dos alemáns é só unha manifestación: Teodomiro en a 559, abjurar o Arianismo, claramente tabique cos poderes e anti-gótico, é dicir, os francos e bizantinos, que son a ortodoxia católica.
Swabian rei Teodomiro

os suevos en hispania

Con todo, a usurpación de precisamente o emperador Constantino contra Honório, axudar a abrir as portas da España de bárbaros que, despois de esgotar os campos galos e ollando húnica exposto a presión, esperando para cruzar os Pirineos para sentirse seguro. Pero a cruz antes de un obstáculo debe eliminar as forzas que Xemelgo e Veridiana, hispanos notables leais ao emperador Honorio, foron organizados en etapas dos Pirineos.
Emperador Honorio, como unha pintura de John William Waterhouse
Ela só vai Gerontius, en xeral no servizo de Constantine usurpador III, que logrou expulsar das súas posicións, cubrindo os pasos coas tropas do chamado 'honoriacos' bárbaros recrutados polo tirano na Galia e na chegada dos vándalos, alanos e Suevos en 409, lonxe de resistir, unirse a eles na imposicións.
Desde a súa chegada a España, a supervivencia dos suevos como entidade étnica e política non depende tanto de si mesmos, como os saldos sempre inestable e desprazamento de poder, por exemplo, entre o propietario da dignidade imperial en Occidente, usurpadores varios, visigodos, vándalos, francos ou o Imperio Romano de Oriente.
Controlar con precisión restaurado por Honório, este último está interesado en chegar a un acordo con os bárbaros que entraron en España, non só para evitar o caos e destrución inevitable que podería levar a loita con estes, pero para combater un visigodo cuxo poder e audacia - a 410 viñeron para saquear Roma - a ser excesivo: Instalar os alanos, vándalos e suevos en España, está deseñada para contrapesar o poder dos visigodos que camiñou, a presión, pero case a gusto, por Italia e Galia.
Así, os bárbaros foron distribuídos do seguinte xeito:

    Alan: Lusitania e cartagineses.
    Vândalos Silings: Batik.
    Vándalos e suevos asdingos: Gallaecia.
    O Tarragona, á súa vez, caeu baixo o dominio romano.
É importante notar que, no S. V Gallaecia, incluíndo a Galiza actual, norte de Portugal e do Planalto Norte, acadando o seu límite sur Somosierra ea provincia de Soria no Oriente, así, o Suevos serían establecidos »en extremitate Océano occidua Maris 'área foi identificado con Galicia e Norte de Portugal, co Braga conventus - Braga ao redor, que se tornaría a capital do reino suevo, Galicia, Ourense e Tui - a zona de concentración do grupo xermánico levou a este tempo, para Hermida.
Este foi un equilibrio moi perigoso e inestable para todos os xogadores, especialmente para Roman Andalucía e perdeu para poñer os bárbaros na beira do rico Norte de África, e os visigodos, pechada e sen comida e con un grave conflito político e sucesión aberta tras o asasinato de Ataulfo.
Para Roma e, especialmente, para os visigodos, pedindo a aliviar a súa situación financeira e redireccionar unha situación política que, en calquera momento, podería saír da man: o novo rei dos visigodos, Valía, a pesar de inicialmente suxeitando un anti Roman decidiu poñer entón ao servizo de Roma, un imperio que precisaba para liberar a Bética e deixar os bárbaros acurralado na esquina noroeste de España, lonxe do Mediterráneo.
Así, en 416 os visigodos atacar e aniquilar os vándalos e alanos Silingos, é dicir, os bárbaros instalados en Andalucía ricos e Lusitania na estratéxica, deixando vándalos e suevos bloqueados na asdingos Gallaecia, non Honorio permitir que os visigodos para rematar a tarefa de limpeza Hispania de bárbaros, como necesario para manter os sobreviventes ameaza de aliados suposto, tras o foedus de 418 foron asentadas en Aquitania Secunda, pero mostrou sinais de querer expandirse máis aló territorio. Outros pobos xermánicos, como os burgundios se instalaron na Sapudia - Savoy actual - completou o conxunto de cordón ao redor do visigodos poderoso.
Paradoxalmente, os alanos e destrución Silings, faría só a calmar as mentes dos bárbaros instalado na Gallaecia: E é que, se os vándalos fuxir Silings África, os alanos da Lusitania executar refuxio Gothic dos ataques entre Os vándalos asdingos estableceron no Planalto Norte, o que axudaría a aumentar a poboación desta área bárbaro, e, polo tanto, a presión da poboación e de axitación: a partir de 419, os vándalos asdingos comezan a prensa sobre os chamados Swabian caer Nerbasios montañas, que foron atopar en torno á área de Bierzo.
Os suevos, non só conseguir afastar a ameaza, pero a partir do ano 430, hai unha crecente e intensa predación en todas as direccións, primeiro ao oeste da Gallaecia - chegar a Burgos en 438 - e logo cara ao sur, alcanzando o ano, de 438 a Andalucía e Sevilla levando 441.
Forzas desencadeadas polo ollar de Suabia e, quizais, o exemplo sobre visigótica Galia, Hermes parece a intención da conquista de Hispania, ou polo menos parte dela, é dicir, os vándalos que fora botado Silingos e alanos: Tomar Mérida, en 439, foi interpretada como unha manifestación deste proxecto, xa que, ademais da súa riqueza e posición estratéxica, foi a sé do vicarius Hispaniae, de xeito que puidese capturar o rei de Suabia vicario de feito do Imperio - é significativo que tamén tentar os monarcas visigodos ocupan Arles, na sede do alcalde pretoriano da Galia, que ía recibir a finais da man Western Empire Odoacer e -.
Outro argumento que pode ser inclinado a considerar a plausibilidade destes proxectos é a conversión ao catolicismo Hermes fillo, Reckiario, a conversión do paganismo para axudar a neutralizar os medos e noxo que os romanos provincial pode ter que ser gobernado por un bárbaro . Reckiario conversión non, só ten un requisito básico significar para lexitimar o exercicio do poder sobre os romanos, pero que puidese atraer o apoio da xerarquía eclesiástica, que na época, non só unha influencia profunda intelectual e moral, pero que desenvolveu un papel vital política e administrativa. Significativamente, á súa vez, eran os monarcas suevos, o primeiro rei xermánico de acuñar moedas con seu nome, que era unha manifestación do exercicio da súa soberanía.

Orixen e primeiros contactos con roma

Rexión suroeste de Escandinavia ou Dinamarca, vai atopar os Suevos, nos albores da nosa era, progresando cara á Galia. A pesar da súa vitoria sobre o Celtic na batalla de Magetóbriga, os Suevos atopar un serio obstáculo no seu avance cara ao Oeste: Xulio César. Aínda que nos di que o Senado romano recoñecido Ariovisto, rei dos suevos - tornándose así só interlocutor válido do seu pobo - as aspiracións de Roma para a Galia deter o lanzamento do Swabians sobre eles, entón, decidiu xubilarse para o Iso, para evitar o enfrontamento co cursiva poder.
Antes de finais de S. I d. C., a parte que vemos xunto coa Marcomanni, unha liga de tribos liderado por Marbod, liga cuxa política sería errado cristalización por Tiberio, entre 14 e 37 d. C., e Marcus Aurelius ten que se preocupar de novo en 166 d. C., tras un novo líder Marcomanni, Belomo, romper o limes do Danubio diante dunha comunidade na que, ademais de yazigos Marcomanni e sármatas, que inclúen o quad-Suevos. Commodus aínda ser forzado a loitar para velos instalados na actual Eslovaquia, onde os suevos vándalos teñen para asdingos veciños. En S. III d. C. ver a integración Suevos noutras ligas, como os alamanos, presionando as fronteiras do Imperio, pero sen alcanzar alá do que dunha forma decisiva.
Con todo, a presión dos hunos a Occidente, especialmente contra poderosas entidades políticas, militares e demográficas como aqueles formados por ostrogodos e visigodos, causaría unha corrente que choque de bater os Suevos e outros bárbaros perscrutando o Imperio e só espera unha oportunidade para pasar a el. A derrota rotunda romana na batalla de Adrianópolis (378) nas mans dos visigodos, e os serios obstáculos xerados como resultado diso, as fronteiras contribúen debilitar a xa inestable.
Así, o 31 de decembro 406, Suevos, Alanos e vándalos, entre Worms e Mainz atopar un punto para atravesar o río Rin, que serviu de fronteira para Empire: O que os suevos fallou catro séculos antes, vostede obtê-lo agora suxeitando Gaul consciente e voraz de pillaxe. Mentres vándalos e alanos foron distribuídos a outras áreas da Galia, os Suevos escolleu unha ruta do norte, chegando ao que hoxe é a Bélxica, quizais co obxectivo de se cambiar a Gran Bretaña, frustrado co proxecto xeral Constantine na Batalla de Buologne-sur-Mer. Esta derrota ea predación de alanos e os vândalos máis ao sur, decidiu seguir a costa suevos xa pode, sen intentar pasar a Canle inglés, ou converterse nun galo completamente saqueada por outras tribos, indo para resolver na Armor, agora Bretaña.

O falso reino suevo de galicia

Os suevos, que no inicio do século V cruzaron o Rin na fronteira entrando no Imperio Romano e na Galia vagando ata que entran na península Ibérica era unha pequena fracción do gran grupo ou aglomerado de tribos que responderon ao nome de descendentes de suevos Marcomanni idade que loitaran contra a Roma no reinado do emperador Marcus Aurelius.Un número moi pequeno 30.000 segundo os enfoques da maioría dos historiadores, penetrou mesturado cos dous ramos dos vándalos e alanos Silings asdingos e pobos xermánicos non son de orixe cita.Despois de perambular por toda a península co resto dos saqueos bárbaros e sen rumbo que viven na terra e incapaz de atacar as cidades romana fortificada, ao final eles se estableceron en terras que Roma deulles de distancia do centro vital era romana Mediterráneso.Tales terras que eventualmente facer que o Suevos, son as correspondentes ao norte de Portugal hoxe.Os Visigodos aliados foederati de Roma, en que se deixou na península do exército imperial conseguiu reducir o perigo dos bárbaros. De feito, a pesar do desastre romano sufriu pola incompetencia xeral que levou Castinus ea transferencia dos vándalos a África coa perda do Imperio do seu hórreo e unha das áreas máis ricas, o certo é que os alanos e unha fracción dos vândalos foi practicamente aniquilada en Calpe.Os suevos, en cambio foron confirmando o seu poder da súa fortaleza no norte de Portugal, veu para levar o gran cidade romana Mérida, Emerita Augusta e se estableceu por un tempo o seu capital alí. Swabian incursións polo centro e sur da península semella oposición mesmo a alcanzarpara devastar áreas de Tarragona.O foederati visigodos, unha vez feito o seu traballo de minimizar a ameaza dos bárbaros había retorno para a Galia, deixando algunhas gornicións xunto os restos do poder romano eran impotentes para controlar a Suevos, moi inchado e que, a pesar do seu reducido número, eles emerxentes como a Península de poder dominante.Con todo, a reacción imperial foi rápida, e de novo chamado ao auxilio dos visigodos foederati Imperio. O rei visigodo Teodorico o Rekhiario Swabian instado a retirar-se para as áreas afectadas, non obtiven resposta a través da meseta norte e do Páramo alpina Leon Órbigo unha batalla feroz ocorreu en outubro de 456, onde os Visigodos derrotaron o exército Suabia.Os suevos se retiraron para o seu reduto, pero os visigodos os perseguiu, entrando en Galicia en 22 de outubro. O rei refuxiouse en Portucale Rekhiario, onde foi detido e levado ante Teodorico.A perda de Swabian raíz cortou a súa expansionista e foron encurralados no noroeste como unha potencia secundaria despois.A Suabia familia real viviu en Braga, non dentro dos límites da cidade romana, pero fóra da aldea veciña de Dumio. Eles controlaban porto Portucale, na foz do Douro.A gran masa de persoas eran labregos. Parece que o arado pesado introducido en Gallaecia, e as poucas palabras da súa lingua que o portugués foi en alusións a cuestións de carácter rural.Aínda que, como dixemos hai tempo grupos illados de Swabian invadida por outras rexións españolas ea súa corte pasou algún tempo en Mérida, a maioría da xente foron asentadas na parte norte de Portugal.É moi importante manter isto presente, porque algúns sectores nacionalistas galegos intentaron cambiar a historia.Contra a súa pretensión de distorsionar os feitos hai que dicir que precisamente o territorio que hoxe forma a cadea española de Galicia era un foco de resistencia contra a galaicorromano suevos.De feito sabemos que Lugo foi un gobernador civil, chamado por Hidacio reitor apoiado por unha guarnición de tropas romanas, reforzada despois por visigodos, que rexeitou a tentativa de hexemonía da Suabia. Temos tamén noticia de enfrontamentos entre os Suevos e territorio romano preto Ourense e galaicorromanos como os grandes señores que tiñan forzas importantes no territorio da actual Galicia española usada para facer incursións contra os Suevos para os presos e troca-los.Con toda esta información resulta claro que o poder do núcleo duro foi instalado tribunal Swabian hoxe no norte de Portugal, que tapaxuntas en Astorga e outros puntos, os saqueos que varreu gran parte da península, pero ao final, onde máis profunda cicatriz deixada súasFoi na rexión de Braga e Porto e segundo moitos historiadores trazo quizais este Swabian en Portugal foi un diferencial ao final entre os dous estados ibéricos.

suevos,alanos,vándalos

Os suevos eran un pobo indo-europea da familia xermánica. A orixe xeográfica dos Suevos non é moi clara. Parece que foron liquidados na costa do Báltico, onde a migración dos godos e outras tribos empuxados cara ao sur, establecéndose en finais do primeiro século dC no Danubio superior. Hai mencionado por primeira vez por historiadores romanos como un dos pobos xermánicos que loitou contra Marcus. Os suevos eran un pobo seminômades, como os godos, pero eles eran agricultores e, cando, na historia romana, foron completamente sedentarios. Con todo, a chegada dos hunos ao final do século cuarto, empurrando o curso superior que Rhine, aliada alanos e vándalos, intentou varias veces cruzar o río, sendo rexeitado polas tropas de fronteira e os francos servizo do Imperio, a 406 na noite do ano que vai conseguir a travesía sobre o río conxelado.
Os vándalos foron outro xermánico da familia indo-europea persoas. Crese que habitaban as rexións limítrofes do Mar Báltico (presente en Alemania e Polonia) ata a chegada dos godos foron forzados a moverse cara ao sur, un pouco actuando como a vangarda dos godos para resolver, á beira do Mar Negro e, polo tanto, ás veces veciños e aliados dos godos. Hun ataques que destruíron o reino ostrogodo dos vândalos trasladouse cara ao oeste, saltando Dniester val en val do Danubio, onde atoparon os Suevos xa en movemento, e eles seguiron indo ata o Alto Rin.
Os alanos eran un pobo, pero tamén indo-iraniano da familia. Polo tanto, en linguaxe distinta da de suevos e vándalos. Crese que os alanos eran primos dos hunos. A súa orixe é incerta. Algúns apuntan para as estepes da Centroasia, mentres que outros son do norte de Irán Eles eran un pobo nómade no sentido máis amplo da palabra, e ela s baixo a presión dos hunos, pedíndolle para avanzar cara ao oeste para chegar á costa e nas estepas do que é hoxe a Ucraína, onde formado en torno ao terceiro século un reino que cubría gran parte do que é hoxe esta nación. Consecuentemente, os godos atopounos cando alí se estabeleceron no seu barrio. Relacións entre os dous pobos, pero non pode ser descrito como agradable, parece que foron marcados polo odio sentir máis tarde os godos polos hunos. Dos godos alanos aprenderon o uso de cabalería, estribos, arqueiros a cabalo e algunhas das artes metalúrxicas practicada. Polo tanto, o contacto entre os dous pobos deben ser frutífera, especialmente por Goth. Cos ostrogodos, os alanos intentou resistir a presión dos hunos, pero ser derrotado marcharon cara ao oeste, máis ou menos seguindo a ruta antes de vándalos continuou ata o limes romano situado no Rin.

San Torcuato

San Torcuato, 7 homes apostólicos (ano 47) e Guadix Padroeiro principal da diocese.
Segundo a tradición hispánica, reflectindo os calendarios moçárabes, sete discípulos do Apóstolo Santiago: Torcuato, Segundo, Indalecio, Ctesiphon, Eufrasio, Cecilio e Hesychius, foron enviados por San Pedro e San Paulo para evangelizar a España.
As moitas tradicións en torno á cristianización do país atribuídas a eles, sete homes coñecidos como os feitos históricos Apostólica que os outros atribúen ao James, a imprecisión débese á falta de fontes documentais. Non está claro se eran romanos, gregos ou indios, nin a localización das sete igrexas fundou e da cal eran bispos (o único que parece seguro é Iliberis, Elvira, a casa do famoso Consello, cuxo primeiro bispo, de acordo co Codex Emiliano foi Cecilio). Con todo, parece comprobada a existencia dun texto do século V orixinal, que formaron a base do Martirológio de Lyon (ano 806), a historia de Rodrigo Cerrato (século XIII) e da liturxia moçárabe, onde recadou as primeiras memorias de Igrexa en España.
Segundo a tradición hispánica máis refinada, apoiada por varios documentos, os restos de San Torcuato, e descansar St Eufrasio en Galicia, o primeiro foi longo na igrexa visigoda de Santa Comba de Baños de Bande, e agora están na igrexa de Celanova (Ourense), o St resto Eufrasio en Santa María de Mao, na diocese de Lugo.
Papa Xoán Paulo II na súa primeira viaxe a España en 1982 fixo a seguinte declaración referíndose a nosa nación: ".... Foi conquistada pola fe polo celo misioneiro dos Sete Homes Apostólica "
Breve Historia do Santuario de San Torcuato en Gaudix (Granada - España)
A capela tumba de San Torcuato de cara Retama, Santuario Diocesano foi erguido na honra da Padroeira en San Torcuato, fundador da Igrexa local, Orde do Bispo da Diocese, Don Juan Santacruz Garcia-Ortiz, é o lugar sagrado onde segundo a tradición, foi martirizado primeiro bispo de Europa (primeiro século dC) e patrón da cidade de Guadix e os seus restos mortais foron enterrados.Estes restos foron levados no século décimo a Celanova, en Galicia, estendendo a súa veneración á Península Norte.
Guadix Catedral preservar un total de tres reliquias San Torcuato: O accitanos brazo santo bendí cada 15 de maio de mandíbula que foi traída á igrexa de San Torcuato (Hospital) e terceira e pouco coñecidas non ser exposta á veneración dos fieis chamado de calcâneo. Baçamarín Porta foi rebautizada San Torcuato a partir do ano 1593 para marcar a entrada solemne das reliquias sagradas traídos do Mosteiro de San Rosendo de Celanova (Ourense) e dentro das casas unha pequena capela.
A fachada está dedicado a San Torcuato e foi deseñado polo arquitecto Gaspar Cayon.

Malárico

Malárico rey suevo era un señor da guerra. Tras a deposición do rei do trono ANDECA os suevos (ano 585), xurdiu como un pretendente ao trono. Dixo ser da familia do rei Miro. El foi derrotado e capturado por tropas Leovigildo visigodo en 586. Con esta última tentativa rematou todas as  resistencias suevas. A partir dese momento Gallaecia  sería gobernado por un dux visigodo aínda que a lei permaneceu en vigor suevo e outras características do antigo reino.

Ebora y Andeca

Ebora ou Eurico (? - 584), rei dos Suevos da Gallaecia (583-584).

Sucedido polo seu ollar o pai tras a súa morte en 583. El foi forzado a recoñecer como superior aos visigodos, o que levou á revolta da aristocracia e do destronando do monarca. El foi morto por ANDEC, que estaba casado pola esposa de forza de Ebora (súa nai) e foi proclamado rei.
 ANDECA (? - 585), rei dos Suevos da Gallaecia (584-585).

En 584 o rei levantouse contra Ebora, destronado e forzouno a profesar a vida monástica e, despois de casar á forza coa súa nai, foi proclamado rei. O rei usou os visigodos Leovigildo conflito dinástico como unha escusa para intervir de novo no reino suevo. ANDEC deposto e enviado a un mosteiro. Naquel momento veu unha pretendente, Malar non puido evitar a adhesión do reino visigodo Swabian reino.

Miro

Miro (? - 583), foi un rei dos Suevos da Gallaecia (570-583).

Durante o seu reinado chamado o 2 º Consello de Braga (572). Ese mesmo ano, Asturias e Cantabria atacados en terras que pertenceran á provincia de Cartago. Esta campaña foi utilizada polo rei visigodo Leovigildo como un pretexto para comezar unha guerra entre dous reinos entre 572 e 574. Leovigildo, tendo recollido un Suevos exército atacou poboados no val do Douro, levando-os ao norte do río e fundou Vila godos (actual Toro). Despois de que os visigodos atacaron e derrotaron o Cantábrico. A dominación de Toro e Astorga abriu as portas para a invasión do Reino Suevo, o que fixo en 575. Despois de perder Ourense e no sueste enteiro e ser atacado no Porto e en Braga, Miro Leovigildo facer as paces con a cambio de se someter a el, pero cando Hermenegildo (fillo Leovigildo Católica) se rebelou contra o arianismo do seu pai, Miro (tamén católico) o apoiaron. Sevilla atacados en 583, pero el sabía que era un prisioneiro e Hermenegildo rebelión abortada forzándoo a comprometer a paz de novo pouco antes da súa morte.

Segunda reunificación do reino suevo

TEODEMUNDO
Crese que Teodemundo foi un dos reis de Suevos , que gobernou a Gallaecia durante o período escuro, que van desde a morte Remismundo en 469 até a coroación de Karriarico a 550. Pouco se sabe sobre os gobernantes desta idade. Debe ter outros reis durante o período, pero os seus nomes non sobreviviron.
 CARRIARICO
 Carriarico (? - 559) foi rei do reino suevo de Braga (550-559). O seu nome é tamén escrito como Cariarico, ou Karriarico Charriarico.
 
 TEODOMIRO
Co inicio do seu reinado remata o chamado período escuro. El se converteu ao catolicismo en 550. Teodomiro aconteceu en 559.
 Teodomiro O nome é coñecido:

     O visigótica contar Teodomiro, que gobernou a provincia e logo Carthaginense Tudmir Cora, un territorio que cobre gran parte da actual rexión de Murcia e Alacante.
     Teodomiro Swabian rei, que gobernou a Gallaecia.
     Teodomiro Ostrogothic King, o primeiro da dinastía de Amal.
     O bispo era un bispo Teodomiro galego século IX antes.

Segunda división do reino suevo

 Requimundo rei suevo, era un señor da guerra. Mantivo unha continua guerra civil e contra Frumario Remismundo ata a súa morte en 463.

  Remismundo (? - 469), rei dos Suevos da Gallaecia (459-469).
  Subiu ao trono tras a morte do seu pai, o rei Maldras. Destronado por Frumario, loitou en contra e contra  
 Requimundo para 463, o ano en recuperar a súa coroa. El casou con un visigodo e converteuse o fillo de armas Teodorico II. El se converteu ao arianismo en 465. En 467 (despois do asasinato de Teodorico II en mans do seu irmán Eurico) loot Conímbriga. Ocupa 468 Lisboa, Coímbra e Egitânia e dominando. Trala súa morte comeza no período reino suevo escura que hai poucos datos fiables.
  
Frumario rei dos suevos, era un señor da guerra. Remismundo destronado e mantivo unha guerra civil continuada contra este e contra Requimundo ata a súa morte en 463.