O final da miña historia.

Despois da morte da miña muller, non tiña mais ganas de vivir, xa que morrera o máis importante que tiña, eu tiña 33 anos, unha persona que chegara ata os 64 anos nesa época era alguén que vivera moi ben, toda a xente morría moi xoven se a comparasen a idade contemporanea,  pois despois da morte da miña muller eu quede so, non tiña a ninguén... Meus fillos se forán para que non se contaxiaran , e eu seguia coa  peste negra, estiven loitando 3 meses mais entre a vida e a morte contra ela, ata que un día encontrei a unha velliña que me axudou ela era meiga, curoume as feridas e cada día recuperábame a pasos axigantados, ata que se me foi por compreto a enfermidade, logrei por mala sorte ser uns dos poucos que se librara da peste negra, digo por mala sorte,  porque quedeime so...
E a soidade creo que e o peor que lle pode pasar a calquer ser humá tanto sexa no cincocentos antes de cristo ou no dos mil trece despois de cristo, eu me sentía o home mais desafortunado que houbera na faz da terra, pero saquei  forza do meu adentro,  e o primeiro que fixen foi intentar volver ao lado dos meus fillos buscalos, e cuidalos e facer a función de pai que tiña, os busquei dous anos enteiros, por todos os lugares cercanos, pero non os encontrei, a miña desesperación iba cada vez a mais, ata que puxen fin a miña vida.
Unha maña desperteime e non pensei en otra cousa que acabar co fin da miña existencia, non estaba moi ven visto xa que era obispo, pero cría na recarnación e se en esta vida no fun feliz, esperaba que o fose noutro lado así que non perdín mais o tempo e tireime a un alcantilado, sentin esa sensación de como voase uns segundos cheguei ao chan, e rematou a miña triste vida. Nese segundo pasaronme todas as imaxes da miña vida pola cabeza, non quedou ningunha sen que pasara, as ultimas imaxes que vin foron as da miña muller e a dos meus fillos.