reyes suevos de gallaecia

Aquí os deixo un video de todos os reis que existirón na nosa gallaecia na época sueva... dende Hermerico ata Malarico que vai desde o ano 409 ata o 585.

Que son os Suevos?

Os suevos no Latin suevo ou suevos, en alemán Sueb, SWEB ou "Schwaben") eran un pobo xermánico do norte de Europa. A súa liquidación anticipada é no mar Báltico, chamado polos romanos Mare Suebicum. Cornelio Tácito menciona-los, pero todos chamaban tribos xermánicas Swabians Oriente (Alamanni, notas, Marcomanni e Turinxia).

Nas súas migracións, os suevos foron cara ao sur e oeste, permanecendo algún tempo na área da Alemaña moderna. Hai aínda unha rexión alemá chamada Suabia (Schwaben, cuxos habitantes son chamados Swabians hoxe castelá) que vén a ser equivalente a unha parte do antigo Reino de Württemberg no moderno estado de Baden-Württemberg e na parte suroeste da Baviera, con centros en Stuttgart, Ulm e Augsburg Tübingen, entre outros. Do mesmo xeito, existen dúas parroquias en Galicia nome Suevos nas rexións da Coruna e A Barcala, e ata catro pequenas poboacións baixo ese nome. Ademais, hai tamén Asturias Suevo Sierra. Neste momento, varias tribos foron separados do grupo principal para formar o alamanos Suevos, de onde vén, a través francés, o nome de Alemaña.

para min os suevos son mais que unha definición que atopamos no google, son unha poboacion que nos ha marcado costumes e ritos, e han pasado a historía, xa que pertencen a nosa galicia eu con iso xa me quedo, imaxinadevos o importante que chegaron a ser que seguen existindo, un pobo suevo como podemos ler enriba, que se amosa  en alemaña, para rematar vou falar dunha das costumes suevas, es da liturxía da iglesia católica,  e que foi practicada nos territorios hispánicos tanto nas áreas de baixo dominio cristia como musulmá. A ela  asociase un tipo de canto, que chamamos impropiamente canto mozárabe.

os suevos 1

Fai mil seiscentos  anos que chegaban á Gallaecia os suevos, despois de atravesar o río  Rin.
  Procedían dun pobo xermánico do Báltico, que foi baixando ata o territorio do que hoxe é a Suabia na Alemaña, tiñan amplas relacións cos celtas e cos romanos. A súa presenza na Gallaecia atlántica (conventos de Braga, Lugo e Astorga) foi resultado dun reparto por Roma das provincias occidentais entre suevos, vándalos e alanos.
Despois do abandono da península polos vándalos e alanos, os suevos acadaron baixo Ermerico e Reckila moito protagonismo, o que consolidou ao reino da Gallaecia (o primeiro despois da ruptura do Imperio Romano). O sucesor deste último, Reckiario, fixo unha alianza cos visigodos, e acuñou moeda propia, o que amosa o grao de soberanía que tiña conseguido. Sería derrotado polos visigodos, chamados por Roma, na batalla do río Orbigo no ano catrocentos cinconta e seis. Aínda que figuras do momento, como Idacio, xa daban por morto o reino, o certo é que se recuperou, ate que no cincocentos oitenta e seis foi conquistado polo rei visigodo Leovixildo. Porén con este feito semella non rematou a súa existencia. A Crónica Blicarense dinos encol da celebración do III Sínodo de Toledo (cincocentos oitenta e nove) “no ano IV do Rei Recaredo reuniuse o Santo Sínodo dos bispos de toda España, Galia e Gallaecia”. O Papa Gregorio Magno nunha carta a Recaredo diríxese ao “rei dos godos e dos suevos”. A identidade diferenciada non desaparece coa conquista visigoda.
Os suevos deixaron unha forte pegada na Galiza en aspectos como a división administrativa do territorio, a adhesión ao catolicismo e a loita contra o panteísmo e os seguidores de Prisciliano (Concilios de Braga en cincocentos sesenta e un, e cincocentos sesenta e dous). Destacan nesta etapa reis como Miro, e relixiosos como Idacio, Martiño e Paulo Orosio; así como Exeria, unha monxa que se pode considerar a primeira escritora galega.

intimidades cunha romana

Cadrou este sábado que iba eu camiñando polas ruas do centro de Lucus Augusti, pois ben... ata aquí todo era normal pero saíndo dunha tabernae

vinme deslumbrado por unha sombra que se achegaba entre as antorchas, ao principio non me decatei do seu sexapeal romano. Ia vestida cunha túnica blanca larga, levaba unhas sandalias de estilo romano como corresponde. De seguido, acercouse a min paseniñamente; miroume aos ollos;  elevou a sua boca cara o meu ouvido dereito e dixome con voz baixiña:
- Iso que asoma pola túnica e o que tes, ou levas unha porra?
Eu, ao verme en tan complicada situación tiven que cumprir como home que son; leveina as termas onde invitei eu e alí empezamos a gozar. Primero metimonos nas piscinas de Caldarium



donde ela aprendeu a bucear. Dixo que no seu pobo non estaba moi ben visto as felacións, pero que conmigo iba facer unha excepción, porque queria sentir como se limpaba unha espada castrexa, e que eu son castrexo e estou aquí de turismo sexual. Despois dun incidente no que pensei que morria afogada.. non quixo seguir alí e fumos ao frigidarium;

Alí puden despregar todos os meus encantos; fixena gozar con as miñas brutais embestidas ao par que miraban uns cantos vellos que habia por alí. Acto seguido... ela reventada en todolos sentidos,  pediu que rematara xa por todolos deuses, eu como home saquei o meu cornecho daquela húmida cova e difundin todo o meu garum sobre ela .Tras esta noite apaixoada quedamos de volver a vernos seguramente para os xogos que ían ter lugar no anfiteatro; ela non cumpriu a súa promesa e non  volvín a vela. Agora estou sumido nunha profunda tristeza por un amor que puido ser e non foi, non sei que fallou pero creo que fun un pouco bravo.