O final da miña historia.

Despois da morte da miña muller, non tiña mais ganas de vivir, xa que morrera o máis importante que tiña, eu tiña 33 anos, unha persona que chegara ata os 64 anos nesa época era alguén que vivera moi ben, toda a xente morría moi xoven se a comparasen a idade contemporanea,  pois despois da morte da miña muller eu quede so, non tiña a ninguén... Meus fillos se forán para que non se contaxiaran , e eu seguia coa  peste negra, estiven loitando 3 meses mais entre a vida e a morte contra ela, ata que un día encontrei a unha velliña que me axudou ela era meiga, curoume as feridas e cada día recuperábame a pasos axigantados, ata que se me foi por compreto a enfermidade, logrei por mala sorte ser uns dos poucos que se librara da peste negra, digo por mala sorte,  porque quedeime so...
E a soidade creo que e o peor que lle pode pasar a calquer ser humá tanto sexa no cincocentos antes de cristo ou no dos mil trece despois de cristo, eu me sentía o home mais desafortunado que houbera na faz da terra, pero saquei  forza do meu adentro,  e o primeiro que fixen foi intentar volver ao lado dos meus fillos buscalos, e cuidalos e facer a función de pai que tiña, os busquei dous anos enteiros, por todos os lugares cercanos, pero non os encontrei, a miña desesperación iba cada vez a mais, ata que puxen fin a miña vida.
Unha maña desperteime e non pensei en otra cousa que acabar co fin da miña existencia, non estaba moi ven visto xa que era obispo, pero cría na recarnación e se en esta vida no fun feliz, esperaba que o fose noutro lado así que non perdín mais o tempo e tireime a un alcantilado, sentin esa sensación de como voase uns segundos cheguei ao chan, e rematou a miña triste vida. Nese segundo pasaronme todas as imaxes da miña vida pola cabeza, non quedou ningunha sen que pasara, as ultimas imaxes que vin foron as da miña muller e a dos meus fillos.

o desenlace co meu amor

Despois de contarvos as miñas relacións coa  rapaza dá que me enamorei, agora vouvos falar do noso tráxico desenlace, despois de vivir fermosas aventuras de amor os dous, estabamos nunha mala época a nivel de enfermidades, chamábanlle a peste negra, era un virus que matou a un terzo da poboación mundial neses momentos, non salvaba nin  os ricos nin os pobres,  levouse a todo o que puido por diante, sen ter piedade de ninguén, porque cando veñe a morte por moito que queras facer, por desgraza non te salvas dela, a xente cá collía era moi dificil de salvala, ademáis que era moi fácil de contaxiarse, xa que se pasaba polo aire,  os indicios da peste negra eran unhas ronchiñas ná pel...
Pois si coma todos os imaxinades a miña monxa non iba a ser menos e contaxouse,  despois de loitar os dous xuntos contra a enfermidade,  non serviu de nada, ela pasoume  a peste negra e estivemos os dous enfermos,  eu arriesgueime por ela, e non pensei en nada... Solo pensei que non era ninguén, se non tiña o seu amor, eu que sempre me ria das historias de amor, al final quen me diria a min que me iba a enamorar daquela simple monxiña, a parte de ser a nai de dous fillos meus e ser os únicos que tiven, con os dous tomei a decisión de non querer que se contaxiaran, entón lle dixen a un abade amigo meu que os levara lonxe de alí, xa que tiñan toda a vida por diante, e corrían o riesgo de caer infectados a causa da miserable peste negra.
A mañá seguinte de que os meus fillos  se despediran de min e da sua nai, eu desperteime a causa da tos da miña muller, acerqueime a ela e vin que estaba as últimas, ela despediuse de min dicíndome que fun  o home ca fixera mais feliz na súa vida, sobre todo por ser o pai dos meus fillos, querote...
Acto seguido a muller mais importante da miña vida acabaría morrendo nos meus brazos.
Agora que os contei que lle pasou a miña muller, na seguinte historia os contarei o que me pasou a min.

O amor do obispo

Vou contarvos a miña historia de amor, eu vivía como xa vos contei nun palacio episcopal, vivia eu, a miña prole  e algunha que outra monxa, unha das ocupacións que tiñan as monxas no noso palacio era cuidarnos,  enamoreime a primeira vista dunha delas, era unha monxa  xoven rubia, cun corpo digno  dunha venus, os senos turxentes e o cu coma unha pedra de lavar a louza, ei de dicir que era unha muller sinceira, nunca se depilou tiña o tema como a cresta dun cabalo asturcón, pois ben voubos contar o meu torrido romance.
Un día coma outro calquera levanteime e funme a asear, no baño xa me esperaba esa muller digna de deus, metinme nunha improvisada bañeira e ela empezou a frotarme primeiro pasou a esponxa e as suas mans pola miña espalda e polo cu, despois pediume que me dera a volta, non o puiden evitar estaba empalmado coma un cabalo, ela sorprendeuse moitisimo, a pobre non sabía para donde mirar, empezou frotandome o pescozo baixou polos meus definidos pectorais, acto seguido as suas mans rozaronse co meu compacto torso e baixou do ombligo cara abaixo, empezou a rozar a esponxa co meu pubis, eu que notaba como o sangue se dilataba e  concentrabase na miña espada sarracena, ela ao ver que as venas se me saian  do corpo miroume a os ollos e sonrindo dixome:
-Vamos limpar a fondo
-Eu contesteille: que non era correcto.
-Ainda así xa sabedes que a carne e debil eu sucunbin os seus encantos.
- E  coma todos os imaxinades pasou o que tiña que pasar, tivemos 69 maneiras de pasalo ben, e o número tamén o practicamos.
-Non sei se me enamorei mais daquela rapaza polo que fixemos ou pola sua tenrura, eu creo que a sua maneira de lamer foi o que me acabou de namorar.

Neste segundo capitulo conteivos a miña historia de amor coa monxa, e vola presentei, a seguinte historia que  contareivos falará da nosa triste historia de amor que terá un final tráxico

O poder eclesiástico na idade medía

Eu un obispo que vivía na  idade medía, os vou contar como viviamos o poder eclesiástico na idade media,  eu vivía coma todos os obispos  nunha cidade xa que estaba prohibido que viveramos nun pobo, xa que donde viviamos nos proporcionaban un territorio vasto e unha escolta de cabaleiros, a nivel ecónomico eu non me podía queixar, coma ningunha persoa que vivía do poder eclesiástico, xa que tiñamos ao redor da igrexia unhas terras e os campesiños nos traballaban  nelas e sacábamos uns beneficios dos productos das terras e mais das ofrendas dos fieis, no meu palacio episcopal estaba moi a gusto xa que tiña un hospicio donde se aloxaban os visitantes, a morada do abad, a escola, a igrexa e detrás do convento tiña catro edificios ao redor dun patio, comprendía o dormitorio dos frailes, as celdas onde traballaban, el refectorio onde comían, os depósitos, o frutero a biblioteca e o patio que moitas veces estaba rodeado de galerías cubertas que se chamaban claustros.
Era sempre polo menos un pobo grande e  a veces unha cidade pequena, os frailes seguían a regla de san benito que determinaba o empleo de todalas horas do día, empezaban ao amencer a cantar os maitines, varias veces ó día volvían ó templo a traballar noutros oficios, e o resto do tempo  dedicabano ó cidadán que tiñán no campo, tiñán que obecelas ordes do abad, esta persona non vivía con eles no palacio episcopal.
Se cría que o que se daba a un palacio episcopal  se lle daba a deus ou a un santo, os fieis daban terras pola salvación da súa alma, o polo perdón dos seus pecados, o por ser enterrados no palacio episcopal.
Os obispos e os sacerdotes daban os sacramentos, dos que ninguén se atrevía a prescindir  por medo a quedar condenado,podían tamén negarlo e ter a entrada prohibida as igrexas, e a isto se lle chama excomulgar, o obispo o el  sacerdote con un cirio na man pronunciaban unha maldición.
A excomunión viño a ser un medo para defender as igrexias e as suas terras das intrusións dos seglares, cando un caballero  maltrataba, metía na cárcere a un sacerdote o a un fraile, cando entraba a saco nas terras  dun convento o apropiabase bens da igrexia, o obispo, o el abad o excomulgaba.
A excomunión servía tamén para obligar  os seglares a obedecer  as reglas da  igrexía, tamén   excomulgábase os herexes e  os que  apoiabannos.  excomulgábase  os señores que  casábanse contra as prohibicións dá Igresia. Estaba prohibido casarse cunha prima, aún en carto grado, ou con a madriña dun niño do cal fose padriño.
 Os señores poderosos non  sempre toman en conta a excomunión, xa que tiñan ao seu servizo capelláns que seguían dicindo misa para eles e dándolle os sacramentos.
Despois de contala  primeira historia de coma viviamos os monxes e os obispos e todo o poder eclesiástico na idade medía, a seguinte historia que conte vai a ser dunha muller que enamoreime dela e que digamos non tivemos un final feliz.