rosalia de castro

Din que as plantas non falan, nin as fontes nin os paxaros, Nin a onda cos seus rumores, nin co seu brillo das estrelas, Eu digo, pero é certo, mentres eu pasar, Murmurio-me e exclamar: -Aquí está o soño tolo Coa eterna primavera de vida e os campos, E en breve, moi en breve, terá cabelo gris, E vai tremer, paralizado, xeadas cubrindo a herba. -Hai cabelos brancos na cabeza, non hai xeo nos prados, Pero eu sigo soñando, somnámbulo, pobre incurable, Coa eterna primavera da vida que vai E o frescor perenne dos campos e das almas, Aínda que algúns murchar e mentres scorch outros. Astros e fontes e flores, non malignos dos meus soños, Sen eles, como é que te admiro e como vivir sen eles? Realmente que é a poesia, eu creo que a poesia e unha manifestacion de sentimentos que te pasan pola mente, rosalía foi unha muller que tivo que emigrar de galicia, e que sempre sofreu por non poder estar na súa terra, sempre os seus versos falando da sua añoranza da terra verde, e dos nosos campos da vella galicia, da marxinación do galego, que estaba a morre, a aínda hoxe segue morrendo, porque unha lingua cando non se usa es coma se estivesemos a punto de matala, grazas a esta muller coma moito outros podemos seguir falando hoxe en día o galego.