reyes suevos de gallaecia

Aquí os deixo un video de todos os reis que existirón na nosa gallaecia na época sueva... dende Hermerico ata Malarico que vai desde o ano 409 ata o 585.

Que son os Suevos?

Os suevos no Latin suevo ou suevos, en alemán Sueb, SWEB ou "Schwaben") eran un pobo xermánico do norte de Europa. A súa liquidación anticipada é no mar Báltico, chamado polos romanos Mare Suebicum. Cornelio Tácito menciona-los, pero todos chamaban tribos xermánicas Swabians Oriente (Alamanni, notas, Marcomanni e Turinxia).

Nas súas migracións, os suevos foron cara ao sur e oeste, permanecendo algún tempo na área da Alemaña moderna. Hai aínda unha rexión alemá chamada Suabia (Schwaben, cuxos habitantes son chamados Swabians hoxe castelá) que vén a ser equivalente a unha parte do antigo Reino de Württemberg no moderno estado de Baden-Württemberg e na parte suroeste da Baviera, con centros en Stuttgart, Ulm e Augsburg Tübingen, entre outros. Do mesmo xeito, existen dúas parroquias en Galicia nome Suevos nas rexións da Coruna e A Barcala, e ata catro pequenas poboacións baixo ese nome. Ademais, hai tamén Asturias Suevo Sierra. Neste momento, varias tribos foron separados do grupo principal para formar o alamanos Suevos, de onde vén, a través francés, o nome de Alemaña.

para min os suevos son mais que unha definición que atopamos no google, son unha poboacion que nos ha marcado costumes e ritos, e han pasado a historía, xa que pertencen a nosa galicia eu con iso xa me quedo, imaxinadevos o importante que chegaron a ser que seguen existindo, un pobo suevo como podemos ler enriba, que se amosa  en alemaña, para rematar vou falar dunha das costumes suevas, es da liturxía da iglesia católica,  e que foi practicada nos territorios hispánicos tanto nas áreas de baixo dominio cristia como musulmá. A ela  asociase un tipo de canto, que chamamos impropiamente canto mozárabe.

os suevos 1

Fai mil seiscentos  anos que chegaban á Gallaecia os suevos, despois de atravesar o río  Rin.
  Procedían dun pobo xermánico do Báltico, que foi baixando ata o territorio do que hoxe é a Suabia na Alemaña, tiñan amplas relacións cos celtas e cos romanos. A súa presenza na Gallaecia atlántica (conventos de Braga, Lugo e Astorga) foi resultado dun reparto por Roma das provincias occidentais entre suevos, vándalos e alanos.
Despois do abandono da península polos vándalos e alanos, os suevos acadaron baixo Ermerico e Reckila moito protagonismo, o que consolidou ao reino da Gallaecia (o primeiro despois da ruptura do Imperio Romano). O sucesor deste último, Reckiario, fixo unha alianza cos visigodos, e acuñou moeda propia, o que amosa o grao de soberanía que tiña conseguido. Sería derrotado polos visigodos, chamados por Roma, na batalla do río Orbigo no ano catrocentos cinconta e seis. Aínda que figuras do momento, como Idacio, xa daban por morto o reino, o certo é que se recuperou, ate que no cincocentos oitenta e seis foi conquistado polo rei visigodo Leovixildo. Porén con este feito semella non rematou a súa existencia. A Crónica Blicarense dinos encol da celebración do III Sínodo de Toledo (cincocentos oitenta e nove) “no ano IV do Rei Recaredo reuniuse o Santo Sínodo dos bispos de toda España, Galia e Gallaecia”. O Papa Gregorio Magno nunha carta a Recaredo diríxese ao “rei dos godos e dos suevos”. A identidade diferenciada non desaparece coa conquista visigoda.
Os suevos deixaron unha forte pegada na Galiza en aspectos como a división administrativa do territorio, a adhesión ao catolicismo e a loita contra o panteísmo e os seguidores de Prisciliano (Concilios de Braga en cincocentos sesenta e un, e cincocentos sesenta e dous). Destacan nesta etapa reis como Miro, e relixiosos como Idacio, Martiño e Paulo Orosio; así como Exeria, unha monxa que se pode considerar a primeira escritora galega.